आज खूप दिवसांनी ब्लाॅग लिहावासा वाटला. प्रवासवर्णन शब्दात मांडण्याचा एक प्रयत्न 🙏🏻
काही दिवसांपूर्वी ताजमहाल पहायला जायचा विचार मनात आला. मित्राला बोलताच तोही फिरायला जाण्यासाठी तयार झाला.तसं आजकाल कामात एवढा व्यस्त असतो की, जवळच्या तसेच घरच्यांना निवांत काॅल करून बोलायचं म्हटलं तरी वेळ काढावा लागतो.
याच व्यस्त वेळापत्रकातून वेळ काढून सुट्टीच्या दिवशी आग्र्याला जायचा प्लॅन केला. पण ते म्हणतात ना की, कावळा बसायला अन फांदी तुटायला गाठ पडते. तसंच ज्या दिवशी आम्ही जायचं ठरवलं त्याच दिवशी सकाळी साईटवर मला व मित्राला जायला बाॅसने सांगितले.पण ‘जो जुगाड करणार नाही तो सिव्हिल इंजिनिअर काय कामायचा’.
शनिवारी नाईट शिफ्ट करून आलेल्या मित्रांनाच सकाळी झोपेतून उठवून आम्ही पाठवले व अगदी शेवटच्या काही मिनिटात स्टेशनला पोहोचून ट्रेनमध्ये बसलो.कारण आम्हाला माहित होते की, हा प्लॅन जर कॅन्सल करावा लागला तर नंतर आम्हाला आवर्जून जाण्यासाठी वेळ भेटणार नाही.शेवटी एकदाचं ट्रेनमध्ये बसलो आणि सुस्कारा सोडला.
तसं आम्ही बसलेल्या स्टेशनपासून ते आग्रा प्रवास ३.३० तासांचा प्रवास होता पण भारतीय वेळापत्रकानुसार त्यात भर पडली व आम्हाला पोहोचायला दुपारी १.३० वाजले. तिथे पोहोचताच रिक्षावाल्यांनी घेरा घातला. “चलो सर ताजमहल देखने सिर्फ बीस रूपये “. पण आम्हाला भुक लागलेली त्यामुळे सगळ्यात अगोदर जेवन करायचं ठरवलं. एका रिक्षावाल्याने आम्हाला सांगितले की तो दिवसभर आग्रामधील सर्वच स्पाॅट तुम्हाला फिरवून आणेल व रात्री स्टेशनला सोडेल. आम्हीही तयार झालो पण त्याला अगोदर जेवनासाठी अगोदर एखाद्या हाॅटेलला घेऊन चल म्हणून सांगितले.
रिक्षावाला त्याच्या ओळखीच्या हाॅटेलला घेऊन गेलो. त्या हाॅटेलमध्ये आम्ही बसलेल्या टेबलच्या आसपासचे तीन-चार टेबलवर तर मराठीच माणसे होती.ज्यावेळी तुम्ही असे कुठे फिरायला जाता आणि आपली माणसे भेटतात त्यावेळेस खरंच खूप मस्त वाटते.थोड्याच वेळात तिथे एका महिलेचा हाॅटेलच्या मालकाशी वाद चालू झाला. आम्ही टेबलला बसून पाऊनतास होऊन गेला होता. एवढ्यात वेटरने फक्त भाज्या आणि एकवेळेसच रोटी आणून दिल्या होत्या. सिव्हिल फिल्डमध्ये असल्यामुळे लगेच राग येण्याची व तो लगेच जमेल तसा व्यक्त करण्याची सवय झालीय.
त्या हाॅटेलच्या मालकासोबत आमचीही भांडणं चालू झाली. आम्ही बाहेर येऊन रिक्षावाल्यावर राग काढला. तिथेच आमचा मूड एवढा ऑफ झाला होता आणि एवढं रागात होतो की रिटर्नसुद्धा यावं म्हटलं पण नंतर आलोय तर ताजमहाल तर बघून जावं म्हटलं. रिक्षावाल्याने आम्हाला वेस्ट गेटला सोडले व आम्हाला ताजमहाल पाहण्यासाठीचा मार्ग व प्रोसेस सांगितली.
मी व एक मित्र तिकिट काढण्यासाठी गेलो व दोघांना रांगेत उभे रहायला सांगितले. बाहेरील गेटची रांग पूर्ण केली व आम्ही ताजमहालच्या मुख्य प्रवेशद्वारापाशी पोहोचलो
मुख्य प्रवेशद्वारावरील शिल्पकला पाहताच तुम्हाला समजते की, जगातील सात आश्चर्यांमध्ये ताजमहालचा समावेश का केला असावा.
मुख्य प्रवेशद्वारातून प्रवेश करताच तुम्हाला डोळे दिपून टाकणारी वास्तू दिसते … ती म्हणजे….
ताजमहाल. 😍
ताजमहालची वास्तू पाहतानाचा क्षण खरंच डोळ्यात साठवून ठेवण्यासारखा होता.ताजमहालच्या वास्तूसमोरील जे कारंजे आहेत त्यांच वैशिष्ट्य म्हणजे त्यांना पुरवलं जाणारं पाणी एकाच कलशमधून पुरवलं जातं व सगळे कारंजे एकाच वेळी चालू होतात. त्यामध्ये कोणतीही आधुनिक तंत्रशैली वापरलेली नाही. आम्ही अर्धाभर तास फिरल्यानंतर आम्हाला समजले की मुख्य वास्तूमध्ये प्रवेश करण्यासाठी लागलेली रांग प्रवेशद्वारापाच्याच उजव्या बाजूला आहे. रांगेत तुम्हाला पांढरे शुज कव्हर घ्यावे लागतात.त्याचा वापर मुख्य वास्तूच्या आवारात करावा लागतो. ताजमहालचा रंग काळपट पडत असल्यामुळे घेण्यात येणारी ही काळजी असावी असे मला वाटते.
ताजमहालची सर्वात आश्चर्यकारक गोष्ट म्हणजे त्याचा पाया जो बांधण्यात आला त्यामध्ये लाकडाचा वापर केला गेलाय व तो एवढ्या वर्षांनंतर सुद्धा आहे तसा आहे. ताजमहालविषयी जास्त माहिती तुम्ही युट्युब वरूनही घेऊ शकता 😆
आमची खरी परीक्षा तर आत्ता चालू झाली होती. देशातीलच नव्हे तर परदेशातूनही आलेले हजारो पर्यटकांची लागलेली भलीमोठी रांग. रांगेत सेल्फी काढणार्यांना मागे टाकत पुढे जाण्यात वेगळीच मजा येते 😉 एक कुटुंबाला मागे टाकल्यावर त्या माणसाने मला माझ्या तश्या वागण्याविषयी मला विचारले असता मी सांगितले “आप और आपकी फॅमिली फोटो खींचते रहे ,हम ताजमहल देखने आये है और लाईन मे आप की वजह से देर तक हम खडा नही रह सकते” त्या माणसाचे व त्यांच्या मुलीचं तोंड बघण्यासारख झालं होत.
रांगेत वास्तूच्या जवळ दोरीने नागमोडी वळणे करत रांग वळवलेली असते. एवढ्या हजारो लोकांसमोर सुद्धा दोरीच्या खालून वाकून पळत जाऊन पुढे जाण्याचा प्रयत्न करणारे बालिश लोक बघितल्यावर खरंच सगळ्यांना हसू आवरत नाही. पोलीस परत त्यांना रांगेतून बाहेर काढण्याचं दृश्य आणि त्यांचे निरागस झालेले चेहरे. हसू आल्याशिवाय राहत नाही. हे फक्त आपल्याच देशात होऊ शकतं 😆
जवळपास दोन-अडीच तास रांगेत उभे राहून आम्ही मुख्य वास्तूमध्ये प्रवेश केला. आत गेल्यावर राणी मुमताजच्या समाधीचे दर्शन होतं
खरंतर आतमध्ये फोटो काढण्यास बंदी आहे आपण असे नियम अंमलात आणेल तो भारतीय कसा 😉
ताजमहालच्या मुख्य वास्तूजवळ फोटोसेशन करण्यातच आम्हाला संध्याकाळ झाली व आग्रा किल्ला तसेच इतर प्रेक्षणीय स्थळ पाहण्याच नियोजन आम्हाला कॅन्सल करावं लागल.
शेवटी स्टेशनला परतत असताना रिक्षावाल्याने आग्र्याच्या किल्यासमोर असणार्या छत्रपती शिवाजी महाराजांच्या स्मारकाच्या ठिकाणी नेले. कारण त्याला आम्ही अगोदरच सांगितले होते की आम्ही महाराष्ट्रीयन आहोत.महाराजांच्या पुतळ्यासमोर नतमस्तक होऊन दर्शन घेताना नेहमीप्रमाणेच गर्वाने छाती भरून येते.
पण आश्चर्याची गोष्ट ही होती की,महाराजांचा पुतळा जिथे आहे तिथे प्रकाशदिवे नव्हते किंवा एकही सीसीटीव्ही कॅमेरा नव्हता. रिक्षावाल्याशी बोललो असता त्याने सांगितले की,”सर यहा शिवसेना के बहुत कार्यकर्ता है वे या फिर विधायक चाहे तो हो सकता है”
आम्हाला परत येतानाची ट्रेन पकडायची होती व वेळ कमी होता. आम्ही घाईघाईतच स्टेशनला पोहोचलो व शेवटच्या ट्रेनने परत आलो.
पण अजूनही मनात विचार येतो की, ज्या वेळेस नंतर आग्र्याला जाईन त्यावेळी महाराजांच्या पुतळा आहे त्या ठिकाणी प्रकाशदिवे लावण्यात यावे व एकतरी सीसीटीव्ही कॅमेरा बसविण्यात यावा.
शेवटी मध्यरात्री आम्ही परत पोहोचलो व ठरवलेला आग्रा प्लॅन यशस्वी झाला.
आयुष्यात किमान एकदातरी पहावी अशी वास्तू म्हणजे… ताजमहाल.
ताजमहाल फक्त शहाजहान आणि मुमताजच्या प्रेमाचं प्रतीक नाही तर अदभुत वास्तूकलेचा एक सुंदर नमुना आहे.
धन्यवाद 🙏🏻
DK7_blog 